Kultura czy Wolność

Od blisko trzech dekad, szczególnie w okresie przedwyborczym, niektórzy doktrynerzy wmawiają rodakom, że „nikt nam nie będzie mówił jak mamy się zachowywać i żyć” albo nawołują „nie dajcie sobie ograniczać wolności” i w tym podobnym przyjemnie brzmiącym dla ucha stylu.

Trochę to dziwne, bo w rankingu państw, gdzie dobrze się żyje obywatelom (a nie tylko wąskiej elicie finansowej - nie mylić z intelektualną!) przodują te kraje, w których państwo reguluje wiele dziedzin życia (zatem ogranicza wolność), a nie gdzie panuje pełny społeczno-gospodarczy liberalizm.

Obywatel w państwach o pożądanym modelu państwowości, wie też, że w razie niepowodzenia życiowego (przewlekłej choroby, utraty pracy czy lokum mieszkalnego) państwo nie zostawi go samego.

Kultura wiąże się z powściągliwością. Ograniczam swoje działanie, bo szanuję prawo innego człowieka, jego prywatność. Powstrzymuję się od działań, które dla mnie są przyjemne czy obojętne, ale które innym mogą wyrządzić przykrość, poczucie dyskomfortu. Na przykład obrażać jego uczucia religijne. Liczę się z innymi, bo nie jestem sam. Szczególnie przebywając w sferze publicznej.

Dobrowolnie ograniczam swoje prawo, ustępuję, przesuwam się robiąc drugiemu człowiekowi miejsce. Nie jest to nic nowego, jeśli przebywam w jakieś wspólnocie (choćby małżeńskiej), moje prawo też podlega ograniczeniu.

Jednym słowem Kultura Wymaga Powściągliwości (Ograniczenia Wolności). Tak to banał, ale właśnie dzisiaj jest konieczność o tym przypomnieć.

Ps. Głównym problemem jest źródło z jakiego obywatele mają czerpać ten szacunek dla drugiego człowieka i dobrowolnie godzić się na ograniczenie swojej wolności. Źródło dostępne przez 2000 lat zdaje się wysychać.

                                                                                                                    /pierwsza publikacja 2019/