Od
razu zastrzeżenie, nie jest to syndrom tylko Polski, lecz
prawdopodobnie wszystkich ponowoczesnych społeczeństw. Choć
nasilenie objawów zdaje się szczególnie występuje u nas jako w
społeczeństwie, które przez dziesięciolecia było zmuszane do
powściągliwości w zachowaniu i języku.
Dlaczego
kierowcy tak trudno dostosować się do przepisu i ustąpić
pierwszeństwa rowerzyście czy pieszemu?
Dlaczego
rowerzysta zbyt często pędzi po wąskim chodniku, a pieszy musi
przed nim, żeby zachować swoją fizyczną integralność,
uskakiwać?
Dlaczego
niejednokrotnie piesi idą całą szerokością chodnika, nie
zważając, iż część jest przeznaczona dla poruszających się na
rowerach?
Dlaczego
wielu parkuje swój pojazd tak, iż inny użytkownik drogi ma
trudności z wyjazdem? Albo samochód zajmuje dwa miejsca
uniemożliwiając zaparkowanie jeszcze komuś?
Czy
to tylko ograniczona wyobraźnia?
Czy
można to złożyć na karb zbyt dużego zagęszczenia, durne
przepisy, bezmyślnie stawiane znaki drogowe czy też
niedostosowanych do współcześnie wzmożonego ruchu rozwiązań
komunikacyjnych?
Idźmy
dalej. Dlaczego w naszych blokach tak często mają miejsce uciążliwe
– bo hałaśliwe – libacje alkoholowe trwające bywa i do
białego rana?
Dlaczego
w naszych mieszkaniach przeprowadzamy remonty niezależnie od dnia –
nawet w niedzielę i święta – oraz pory, zdarza się i w nocy?
Dlaczego
tak dużo osobników puszcza na całe osiedle muzykę? Albo ryczy telewizor. I wszyscy musimy tego słuchać. Nie wspomnę już o
trzaskaniu drzwiami w środku nocy...
To
pierwsze z brzegu przykłady. Można je mnożyć. Zjawisko to
związane w oczywisty sposób z postępującą liberalizacją życia
społecznego, nasila się od dobrych dwóch dekad.
Czy
musimy się z tym godzić? Przecież takie międzyludzkie utarczki
znacznie zmniejszają w nas poczucie zadowolenia, obniżają jakość
życia, a jeśli to stan przewlekły, potrafią je nieźle zatruć.
Na akcję na ogół odpowiadamy reakcją. Powstaje błędne koło.
Czy
powiedzenie, iż powyższe zjawiska to nieunikniony efekt wolności
załatwia sprawę? A może zmianie uległa definicja zachowania
aspołecznego, i nie umiemy już odróżnić agresora od
pokrzywdzonego?
Jakie
są zatem tego przyczyny? Czy coś można z tym zrobić?
Gdzie
się podziały bezinteresowna życzliwość i szacunek do drugiego człowieka?
Na myśl przychodzą mi następujące wyjaśnienia:
- To skutek stawiania na piedestale: Rywalizacji, Konkurencji, Okazywania Nad Innymi Przewagi
- Sakramentalne: nikt nie będzie mnie pouczał (inna wersja: nikt mi nie będzie mówił co mam robić)
- Poczucie bezkarności: nikt mi nic nie może zrobić
- Zeświecczenie społeczeństwa
- Robię to, na co mam ochotę, z nikim nie muszę się liczyć
- Brak empatii. Co mnie obchodzi ktoś obok?
- Zanik kultury
No
właśnie, co się stało z kulturą? Czy w (po)nowoczesnym
społeczeństwie kulturalne zachowanie nie obowiązuje?
Przedwczoraj był akurat podobny temat w radiowej Trójce: „Czy umiemy zachować się na plaży?”
OdpowiedzUsuńOkazuje się, że nie. 82% tak uważa. Plaża nad polskim morzem wygląda tak: dzieci i psy biegają samopas, sypią na wszystkich piaskiem i sikają gdzie popadnie (psy jeszcze szczekają).
Zatłoczona plaża nie uniemożliwia niektórym pragnienia grania w piłkę. Siłą rzeczy, jak nie masz szczęścia, co jakiś czas nią obrywasz. Pety po papierosach rzucane są tam, gdzie osobnik przestał palić, czyli w piasek. Butelki plastikowe pływają przy brzegu…
Obrazu dopełniają rozstawione gdzie nie gdzie dymiące grille oraz ryk wydobywający się z przenośnych odtwarzaczy muzycznych.
Wolność, wolność!
Ludzie widocznie mylą wolność z nieograniczoną niczym swobodą. Może także i brak wyobraźni. Co na przykład w tym roku skutkuje rekordową liczba utonięć.
OdpowiedzUsuńNie ma rady, myślę iż dzisiejszy czas wymaga – póki kultura i wychowanie nie się objawią – opracowania szczegółowych regulaminów korzystania z kąpieliska, komunikacji publicznej, mieszkania we wspólnym bloku itd.
Powstaje pytanie, kto by przepisy te egzekwował. Czy nie należałoby powołać straży plażowej, osiedlowej czy kolejowej (kiedyś była)? Czy na straży każdej dziedziny działalności człowieka musi stać cerber pilnujący przestrzegania zasad?
A może to złe myślenie? Niech każdy broni się sam. Tylko, że łatwiej młodym, szczególnie tym o szerokim karku i napakowanym. A reszta?
Sam na publiczne krajowe plaże nie zapuszczam się już od lat. Pozdrawiam